مبانی نظری اختلال اضطراب اجتماعی

اختلال اضطراب اجتماعی
تعریف اختلال اضطراب اجتماعی
 اجتناب و پريشانی اجتماعی:
ترس از ارزيابی منفی
:ملاک¬های تشخیصی اختلال اضطراب اجتماعی براساس DSM-IV-TR:
 شیوع اختلال اضطراب اجتماعی
دوره یا سن شروع اختلال اضطراب اجتماعی
نشانگان روانشناختي اختلال اضطراب اجتماعي
 نشانگان شناختي
 2- نشانگان رفتاري
 3- نشانگان فيزيولوژيکي
 اضطراب اجتماعي در نوجوانان
  ديدگاه¬هاي نظري دربارة اضطراب
ديدگاه روان پويايي
ديدگاه رفتارگرايي
ديدگاه شناختي
ديدگاه زيست شناختي
          ديدگاه انسان¬گرايي
ديدگاه اجتماعي
سبب شناسی اضطراب اجتماعی
نظریه¬های روانپویشی
نظریه¬های رفتاری
 نظریه¬های زیستی
 دستگاه عصبی خودمختار
انتقال دهنده¬های شیمیایی:
 عوامل ارثی:
 الگوهای نظری اضطراب اجتماعی
 نظریه طرحواره بک (1988):
 نظریه شبکه متداعی باور(1981):
الگوی شناختی کلارک و ولز(1995):
الگوی شناختی اضطراب اجتماعی راپی و هیمبرگ (1997):
مدل شناختی اضطراب اجتماعی بک،امری و گرینبرگ (1985):
 تحقیقات انجام شده در خارج از کشور
تحقیقات انجام شده در داخل کشور
منابع فارسی
 References

 

اختلال اضطراب اجتماعی

تعریف اختلال اضطراب اجتماعی

در تعریفی که رینگولد و همکاران (2003) ازاضطراب اجتماعی داشته­اند، آمده است که اضطراب یا فوبی­ای اجتماعی به ترس آشکار و مستمر از موقعیت­های اجتماعی یا عملکردی اشاره دارد و از این باور فرد ناشی می­شود که او در این موقعیت­ها به طرز خجالت­آور یا تحقیرآمیزی عمل خواهد کرد و همچنین در موقعیت­های اجتماعی یاعملکردی ترس­آور،افراد مبتلا به این اختلال نگران این موضوع هستند که مبادا افراد دیگر آنها را به عنوان افرادی مضطرب، ناتوان،آشفته و گیج قلمداد کنند. علاوه بر این،آنها ممکن است به دلیل نگرانی در مورد اینکه دیگران متوجه، لرزش در صدایشان خواهند شد از صحبت در جمع بترسند یا ممکن است در زمان گفتگو با دیگران به دلیل ترس از آشکار شدن ناتوانی در بیان ضعفشان اضطراب شدیدی احساس کنند.

بر طبق چهارمين ويرايش راهنمای تشخيصی و اختلالات روانی  تهيه شده توسط انجمن روا­ن­ پزشكی آمريكا ( 2002) اضطراب اجتماعی، ترس شديد از ارزيابی منفی همراه با رفتاراجتنابی شخص از موقعيت های اجتماعی  تعريف  شده است.

فردی كه دچار اضطراب اجتماعی است، هيچ گونه تمايلی به آغاز ارتباط باديگران ندارد و با احساسی از ترس و پايداری غير معمول، از هر موقعيتی كه ممكن است در معرض داوری ديگران قرار گيرد، اجتناب می‌ورزد (امالی،1373).